‘WE MOETEN OPPASSEN DAT DE KLANTEN GEEN ONDERGESCHOVEN KINDJE WORDEN’

 

Het kantoor van Euro Nordic Logistics bevindt zich op een bedrijventerrein in Ridderkerk. Merkwaardig genoeg ook het Noorse consulaat, maar daarover later. Oprichter en directeur – “geen eigenaar helaas, haha” – Kees Groeneveld (58) heeft de kenmerkende signatuur van een Rotterdamse havenman: joviaal, grapdicht en doe maar gewoon. In de directiekamer familiefoto’s en een Feyenoord-voetbal: “Diehard fan. Tuurlijk, wat dacht je! En ik trap hier zelf ook weleens een balletje.” De schuifdeuren blijven wijd open. “Of wil jij ze liever dicht? Ik heb niets te verbergen en zo ben ik betrokken bij wat er op de afdeling gebeurt.” Hij gebaart naar de planners die geconcentreerd naar hun beeldschermen turen.

Dat de jonge Groeneveld emplooi zou vinden in de haven, was eigenlijk een no-brainer. Zijn vader was kapitein op de kleine handelsvaart en in de zomervakantie voer hij mee, heel Europa door. “Het hoogtepunt voor mij was de waterklerk die de post aan boord bracht. Dat wilde ik worden. Niet varen, want veel te lang van huis.”

Na de middelbare school begon Groeneveld als jongste bediende bij Astramaris, de toenmalige agent van de lijnvaartrederij Zim. Hij haalde zijn rijbewijs en werd waterklerk, in die tijd nog een offline beroep dat tot de romantische verbeelding sprak. “Fantastische jaren”, beaamt hij stralend. “Geen mobieltje, pas in de laatste jaren een pieper, je was compleet op jezelf aangewezen met dingen oplossen. Ook een gezellige tijd, je ging met iedereen om, van alle nationaliteiten, rangen en standen.”

Een perfecte leerschool, vindt Groeneveld. “Veel directeuren zijn als waterklerk begonnen. Je leert niet alleen van alles over scheepvaart, maar ook om afgewogen besluiten te nemen, want alles heeft financiële gevolgen. Maar ook heb ik daar mensenkennis opgedaan en ben ik sowieso als mens gegroeid.”

Toen hij er acht jaar op had zitten, koos hij voor de offshore: “Ik deed de inkoop, van kabels tot vis. Niet mijn wereld, je moest vaak wachten op de bestelling en wachten” – hij lacht even hartelijk – “staat niet in het woordenboek. Het moet bij mij gelijk.”

Na betrekkingen bij onder meer Anthony Veder en Rhenus, begon hij in 1999 aan zijn Euro Nordic-avontuur. De selfmade ondernemer bekent: “School heb ik nooit belangrijk gevonden, maar daar moest ik later voor boeten. Opleidingen, cursussen, pff.”

Geëmancipeerd
Nee, dat doet zijn dochter van 19 beter. “Ze doet International Business Administration en ze leert fantastisch.” Ook zijn van oorsprong Noorse echtgenote, directeur van een Noorse onderneming en Consul van Noorwegen, is succesvol, vertelt Groeneveld. “Ze heeft altijd fulltime gewerkt, bij ons was het nooit de vraag wie er minder ging werken. Mijn dochter heeft de ambitie van haar moeder, want ik ben eigenlijk niet ambitieus; nooit iets gepland, alles is me overkomen. Ik heb geluk gehad. The right time, the right place en de juiste mensen ontmoet.”

Dan staat een mooie, goedgeklede vrouw in de deuropening. Met een zakelijke vraag. “Ook toevallig, ik had het net over jou.” “Nee toch?”, reageert Ellen Aarvaag Groeneveld quasi-geschrokken. Als ze de kamer uitgaat, volgt hij haar met een trotse blik. Is Groeneveld een feminist? Een bulderlach volgt: “Laten we nou niet gaan overdrijven. Maar beslist wel geëmancipeerd, ik ben voor gelijke kansen.”

Euro Nordic Logistics heeft net haar twintigjarig bestaan gevierd. Een alleskunner, vertelt de CEO: “Cargadoor, expediteur, bevrachtingsbedrijf, logistiek dienstverlener en warehousing. We helpen onze klanten met productie tot aanleveren. We regelen auto’s, spoorvervoer – gewoon alles.” De eigenaar is de Noorse industriële groep Elkem, maar gevoelsmatig ligt dat anders. “Dit is mijn bedrijf, ons bedrijf!”, zegt Groeneveld vurig, “En dat sentiment deel ik zeker met de medewerkers van het eerste uur.” Het gaat Euro Nordic voor de wind, verzekert hij. “Van elf medewerkers toen, naar honderdtwintig nu. En alleen al in Rotterdam hebben we vorig jaar ruim drieduizend schepen afgehandeld.”

Samengeknepen billen
Tegenslag was er ook. Wat heet: “In 2007, 2008 verloren wij een groot contract en daar kwam de crisis nog eens overheen. Toen zat ik echt wel met samengeknepen billen, slapeloze nachten. We zijn in die periode andere initiatieven gaan ontwikkelen en die hebben goed uitgepakt. En we hebben niemand hoeven ontslaan. We zijn er sterker uitgekomen.” Een einddoel heeft de directeur niet direct voor ogen: “Ik ben niet zo bezig met doelstellingen, maar wel van iedere keer weer kansen pakken. Groot, groter, grootst komt dus voor mij niet op de eerste plaats. We zijn nog steeds een groeiende organisatie, en we gaan nog veel robuuster worden, maar je moet allereerst gewoon goed zijn in wat je doet.”

De in Vlaardingen geboren en getogen Groeneveld voelt zich Rotterdammer. En is ‘supertrots’ op de haven. Een gloedvolle ode volgt: “Ik geniet ervan om buitenlandse gasten de haven te laten zien. Altijd actie, altijd dynamiek. De grootsheid van de schepen, de kranen, de grijpers…. Ik dank, behalve aan mijn vrouw, mijn carrière aan de haven. En dit leuke bedrijf.”

Uit dankbaarheid en maatschappelijke betrokkenheid bekleedt Groeneveld diverse havengerelateerde bestuursfuncties. Noblesse oblige. Een toekomstig Havenman van het Jaar? Groeneveld wuift de suggestie zichtbaar verlegen weg: “Te veel eer, te hoog gegrepen enne… ik ben nog niet klaar hier.”

Hot
Zijn liefde voor de haven is echter niet blind. “Je moet niet alles rot noemen en dingen affikken, maar kritisch zijn op wat er beter kan.” Groeneveld steekt van wal: “Er zijn zaken die me zorgen baren. Echte Rotterdamse havenondernemers als Hans Vervat, Albert van Ommen, Peter Goedvolk, Ron de Roo, André Kramer en noem ze maar op, zijn een uitstervend ras. Hun plaats wordt steeds meer ingenomen door internationale conglomeraties. Met al dat Arabische, Deense en Chinese geld is er nagenoeg geen binding meer met Rotterdam. Je kunt dit helaas niet tegenhouden, maar ik spreek de hoop uit dat er Rotterdammers opstaan die de mogelijkheden hebben om volwaardig te kunnen ondernemen in de haven.”

Ook bij de huidige focus op de energietransitie en digitalisering plaatst hij een kritische kanttekening. “Dat is nu helemaal hot. Hou me ten goede, duurzaamheid is heel belangrijk, maar willen we lading behouden, dan moeten we ook aandacht blijven besteden aan de klanten van de haven. Ik hoor niemand meer over: hoe krijgen we meer lading, meer schepen en meer werkgelegenheid. We moeten oppassen dat de klanten geen ondergeschoven kindje worden. Het meeste wat er in de haven gebeurt, is nog steeds goed, maar met de concurrentie op onze hielen móeten we alert blijven!”